گل نسترن
نَستَرَن (نام علمی: Rosa canina) یکی از گونه‌های وحشی رز و بومی اروپا، آسیای باختری و شمال خاوری آفریقا است. گونه‌های بسیاری از آن در جنگل‌های شمال، منطقه ارسباران، و ارتفاعات فوقانی مناطق دیگر ایران به صورت خودرو یافت می‌شود. گل‌های آن ریز هستند که به رنگ‌های صورتی، سفید، قرمز و گاهی زرد یافت می‌شوند. بوی آن‌ها ملایم و مطبوع است.[۱]
نسترن‌ها در طول جنگ جهانی دوم در باغ‌های پیروزی آمریکا کاشته می‌شدند و هنوز هم در نواحی مرطوب و شنی نوار ساحلی خاوری یافت می‌شوند.[۲]
ویژگی‌های ظاهری[ویرایش]
نسترن درختچه‌ای برگریز است. ارتفاع آن از ۱ تا ۵ متر و ممکن بیشتر هم رشد کند. گل‌های نسترن کوچک و دارای پنج گلبرگ هستند. رنگ آن‌ها از صورتی تا سفید (معمولاً صورتی کمرنگ) متغیر است. این گیاه بر روی ساقه‌هایش تیغ‌های کوچک و تیزی دارد که در بالا روندگی کمکش می‌کنند.[۲]
استفاده‌ها[ویرایش]
قوزه (میوه) نسترن که تاجیک ها به آن خوج میگویند شامل برخی از آنتی‌اکسیدان‌ها است. بعلاوه، این میوه، بخاطر دارا بودن ویتامین سی در سطح بالا،[۲] در تهیه شربت، چای و نوعی مربا استفاده می‌شود. در بلغارستان گلبرگ‌ها را در تهیه شراب شیرین بکار می‌برند. در طبّ سنتی اتریش جوشیده میوه نسترن برای درمان عفونتهای ویروسی، نارسایی‌های کلیوی و مجاری ادراری مورد استفاده بود.[۳]
در طبّ سنتی ایران مورد توجه خاصی است.[۴] برای مثال، خواص زیر برای عرق نسترن ذکر شده‌است:[۵]
- تقویت‌کننده قلب و اعصاب آرامبخش و رفع خستگی
- برطرف‌کننده عوارض کمبود ویتامین ث
- درمان ورم کلیه
- درد معده و اسهال
- دفع سنگ کیسه صفرا
- رفع بی خوابی
سارینا رجبی نمینی ۳ سال پیش
نیتا صفری حسین آباد ۳ سال پیش
برای درج دیدگاه باید ابتدا به عنوان کاربر به سایت وارد شده باشید.