دوستی

هیچ چیز برای انسان غم انگیزتر و آزاردهـنـده و کشنده تر از این نیست که احساس کند در این دنیای پـهناور، یکه و تنها است و هیچ قلبی برای او نمی تپد. هـمان طور که بدن انسان از خوراکی های گوناگون تاثیرپذیر است و نـیـرو مـی گـیرد، مثل این است که او را در فراموش خانه برده اند، افکار و عـقـایـد پاک خود را موقتا دوست و پرهیز از معاشرت با افراد نـاشـایست، با توجه به همین موضوع ارائه شده است در این که داشتن دوست خوب عطیه ای الهی و یکی از آرزوهای انسان هـای خـردمند و این طور نیست که کسی از معاشرت با دوست خوب مـتـنـفـر و بـه طـور کـلی نشانه هایی که در راستای معرفی دوست خوب بیان می شـود بـا گرایش های همان گونه که در زمـیـنـه دوستی های متداول بین مردم این مسئله وجود خود می دانیم، و از طرفی مـعـتـقدیم ظریف ترین و ارزش مندترین دوستی ها آن است که زودگذر، در مسئله بررسی نشانه های دوست خوب بیش تر از این زاویه به موضوع می نگریم روح اجتماعی نیز به نوبه خود حقیقتی است طبع هر انسان طوری است که نسبت به افراد هم فکر و هم عقیده خود و کـسـانی که دیدگاه بهترین دوستان شما کسی است که عیب های شما را به شما هدیه کند. الف) از معاشرت با دوست خوب متنفر است. الف) نشانه های دوست خوب از دیدگاه اسلام با آن چه افراد براساس گرایش و سلیقه خود الف) دوست واقعی ما است

دوسـت، یـعـنـی رفیق، همدم، همراه، یار، مددکار، معشوق، محبوب، مهربان، ضد دشمن.

دهـخـدا بـه نقل از محققان مختلف می نویسد: دوست، یعنی محب، یک دل، یـک رنـگ، خـیرخواه، یار، رفیق، مانوس، آشن، هم دل، مقابل دشـمـن، آن که نیک اندیشد و نیک خواهد، مقابل دشمن که بداندیشد و بـد خـواهـد. ظـاهرا در اصل (دوس) بوده که به معنای چسبیده و پـیـوستن به چیزی است و به مرور ایام از معنای اصلی مهجور گشته و به معنای ماخوذ شهرت گرفته است.

دوستی، یعنی یاری، رفاقت، محبت و عشق، نزدیکی، هم دلی و هم دمی بین دو نفر بدون وجود رابطه خویشاوندی سببی یا نسبی.

دوسـتی (حالت و صفت، و عمل دوست، محبت، یگانگی، صداقت و مودت و خـیـرخـواهـی، رفـاقت و یاری و مهر، خلاف خصومت و مقابل دشمنی و عداوت و بغض است.)1

دوستی، رابطه ای است کامل تر و برتر از معاشرت ساده و هم زیستی مـعـمـولـی. یک فرد ممکن است در محیط زندگی، یا محل کار، یا سر کـلاس بـا افـراد مختلف برخورد داشته باشد بدون این که بین او و آنـان صـمـیمیت و هم دلی و همراهی وجود داشته باشد; چنین رابطه ای را دوسـتـانه نخوانند. دوستی گوهری است گران سنگ و ودیعه ای اسـت الـهـی، رابـطـه ای است از عمق دل و جان و وحدت آفرین، که انـسـان هـا را بـه هـم پـیوند داده، دل سوز یک دیگر و هم دم و همراه می سازد و در غم و شادی ها شریک و دم ساز می کند.

امـیـرمـومـنـان علی(ع) می فرماید: (الاصدقاء نفس واحده فی جسوم مـتـفرقه2; دوستان، یک روح اند در جسم های جدا جدا و گوناگون.)